S02E04: Roland Ratzenberger Special
Elk jaar is het weer hetzelfde liedje: 1 mei komt om de hoek kijken en er worden ontelbare herinneringen opgehaald aan Ayrton Senna. De Braziliaanse drievoudig wereldkampioen overleed na een crash in de zevende ronde van de Grand Prix van San Marino in 1994. Dit jaar exact 30 jaar geleden.
Volgens de overlevering had de “taxichauffeur uit São Paulo” -aldus Nelson Piquet- een Oostenrijkse vlag in de cockpit meegenomen, om de coureur die de dag daarvoor was overleden te eren tijdens de uitloopronde. De coureur die voor veel media tegenwoordig niet meer dan een voetnoot is als het over Senna gaat, en niet heel veel meer waard lijkt te zijn dan een plichtmatige zwart-wit foto op 30 april.
En ik snap de media wel. Met 161 Grands Prix, 63 poles, 41 overwinningen en drie wereldtitels is zijn dood veel interessanter om te exploiteren dan die van de coureur die niet verder kwam dan één elfde plaats, één DNQ en één lugubere DNS, rijdend voor het eenvoudige achterhoedeteam van Simtek.
Roland Ratzenberger, zo heette deze coureur. Hij crashte tijdens de kwalificatie zo gruwelijk hard dat hij maar liefst drie dodelijke verwondingen opliep. Een crash, die nog meer dan die van Barrichello en Senna de zwaktes in de veiligheidsmaatregelen van de toenmalige Formule 1 blootlegde. En juist die crash wordt afgedaan met een simpele: “oh ja, dat gebeurde er ook nog”.
Tijdens de research voor deze aflevering werd eens te meer duidelijk hoe irrelevant Ratzenberger is voor het Formule 1-journaille. Weinig artikelen over de man zelf, laat staan over hetgeen hij gedaan heeft voordat hij de Formule 1 bereikte. Wat heeft hij gedaan bij de raceschool van Walter Lechner? Waarom nam juist zijn oma hem mee naar zijn eerste heuvelklim? Waarom was juist de zoon van een simpele ambtenaar zo gevat door het racevirus? Vragen die niet zo eenvoudig te beantwoorden zijn
En ja, Roland was geen hoogvlieger, geen supertalent zoals Senna voor hem of Lewis Hamilton na hem, maar hij was wel iemand met een doel voor ogen. Een doel wat hij na verschillende kleine stapjes hogerop de autosportladder heeft waargemaakt. En dat is een prestatie die we niet mogen onderschatten. Geen rijke papa, geen buitensporige hoeveelheid talent, maar een werkethos waar menig coureur een voorbeeld aan mag, nee, eigenlijk moet nemen.
Ik was zelf nog geen 9 toen Ratzenberger rechtdoor schoot in de Villeneuve-bocht, waarschijnlijk ergens op een voetbalveld aan het rondhobbelen, dus ik heb hem nooit zien rijden of bewust meegemaakt. Maar van wat ik lees, en ook zie in de documentaire die de afgelopen weken op YouTube verscheen, was Roland een hardwerkend persoon, een goede vriend en, in goed Nederlands, een allround good guy. En om heel eerlijk te zijn, zijn dat eigenschappen die hem meer te bewonderen maken dan het toevallig hebben van een gouden rechtervoetje.
Requiescat in pace Roland.
